ஆடு நனைகிறதே என்று ஓநாய் அழுகிற கதை...

இன்று (6/12/2008) காலை 7-க்குதான் நானும் என் பாலிய நண்பர் யுமன்+யுனிவர்ஸின் பதிவருமான சு.சிவநேசனும் கோலாலம்பூரிலிருந்து எங்கள் சொந்த ஊர் சுங்கைப்பட்டாணிக்கு வந்தடைந்தோம். அவரின் வாகனத்திலேயே, கோலாலம்பூரிலிருந்து ஜூரு (Juru) வரை, பழைய சாலை வழியே கட்டணமின்றி பயணத்தை மேற்கொண்டு பிறகு சுங்கை டூவாவிலிருந்து (Sungai Dua) சுங்கைப்பட்டாணி வரை கட்டண நெடுஞ்சாலையை பயண்படுத்தி வீடு வந்தடைந்தோம். வரும் வழியில் வாழ்க்கைப் பயணத்தின் பதிவருமான அருமை நண்பர் திரு. விக்கியை சந்திக்கும் ஒரு வாய்பு கிட்டியது. ஏறக்குறைய முற்பகல் இரண்டு மணியிலிருந்து (2am) மலேசிய தமிழ் பதிவாளர்களைப் பற்றியும் அவர்களின் பதிவுகளைப் பற்றியும் சிந்தித்துப்பார்த்து கோபேங்கிலிருந்து (Gopeng) மூன்றரை மணிக்கு (3.30am) திரு. விக்கியிடம் விடைப்பெற்றுக் கொண்டோம்.

கலைப்பான பயணத்தை மனநிறைவான சந்திப்பு ஆட்கொண்டிருந்தாலும், வீட்டை அடைந்ததும் முதலில் ஒரு ‘குட்டி தூக்கம்’ என்னவோ தேவையாகவே இருந்தது. காலை 10 மணிக்கு எழுந்து, காலை கடன்களை முடித்து விட்டு இன்றைய மக்கள் ஓசையைப் புரட்டிப் பார்த்தேன். எனது பாணியில் வழக்கம் போல ‘அதே குப்பை’-கள் தான். பெரும்பான்மையான மலேசிய தமிழர்களின் பொழுது போகுவதற்கும் வாய் அசைப்போடுவதற்கும் தற்சமயம் பேச கிடைத்த தகவல், நாட்டில் ஒரே பள்ளி முறையைக் கொண்டு வர வேண்டும் என துடிக்கும் ஜெர்லுன் தொகுதி நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் டத்தோ முக்ரிஸ் மகாதீரின் கூற்று!

இந்த கூற்றைப் பற்றி இன்றைய மக்கள் ஓசையில், நம் நாட்டு (மலேசிய நாட்டைதான் சொல்கிறேன்) சமுதாய இயக்கங்களும் சமுதாய உணர்வாளர்களும் நன்றாகவே எழுத்தின் மூலம் தங்கள் ஆத்திரத்தை-அதிருப்தியை-ஆதங்கத்தை வெளிப்படுத்தியிருப்பது, குப்பைகளுக்கிடையிலிருந்து கிடைத்த மாணிக்கங்களாகவே நான் கருதுகிறேன்! இந்த மாணிக்கங்களில், கெடா மாநில மலாயா தமிழ்ப்பள்ளிகளின் தலைவர் திரு. சேம் சுப்பிரமணியம் அவர்களின் ‘முக்ரிஸ் அப்படி பேசியதற்கு யார் காரணம்?’ என்ற கட்டுரை என் மனதை சற்று பாரமாக்கியது; சிந்தனைச் செய்ய தூண்டியது; இந்த பதிவையும் பதிய வைத்தது. ஐயா அவர்களின் கருத்து ஒரு அறுச்சுவை விருந்து; விலைமதிப்பில்லா மாணிக்க கொத்து. ஐயாவின் கருத்தைத் தொகுத்த கு.அன்பரசன் அவர்களுக்கும் அதை பிரசுரித்த மக்கள் ஓசைக்கும் நன்றியும் வாழ்த்துக்களும் உரித்தாகட்டும்!

சுங்கைப்பட்டாணி சரஸ்வதி தமிழ்ப்பள்ளியில் என் ஐந்தாம் ஆண்டு வகுப்பு ஆசிரியராகவும் மனிதனும் சுற்றுச்சூழலும் சொல்லிக் கொடுத்த பாட ஆசிரியராகவும் எனக்கு அவர் கிடைக்கப்பெற்றதமைக்காக இவ்வளவு தூக்கி வைத்து திரு. சேம் சுப்பிரமணியம் அவர்களை நான் புகழ்ந்து கொண்டிருக்கவில்லை. இந்நாட்டின் பொறுப்புள்ள பல தமிழர்களின் உண்மையான பொறுப்பில்லாச் செயல்களைச் சுட்டிக்காட்டி, அதன் பின்விளைவுகளையும் இரத்தினச் சுருக்கமாகக் கூறியிருக்கும் அவரின் சமுதாயச் சிந்தனையைத்தான் பாராட்டத்தக்கது என்று நான் மீண்டும் கூறிக்கொள்கிறேன்.

ஐயா அவர்கள் அப்படி என்னதான் சிந்திக்க தூண்டுகிறார்?

மழைக்குக்கூட தங்களும் ஒதுங்காமல் தங்கள் பிள்ளைகளையும் தமிழ்ப்பள்ளி பக்கம் ஒதுங்க விடாமல் இருக்கின்ற பல கறுப்பு துரைகள், இன்று தாய்மொழி பள்ளிக் கூடங்கள் மூடப்பட வேண்டாம் என்று அறிக்கை விடும் செயலை ‘ஆடு நனைகிறதே என்று ஓநாய் அழுத’ கதையாக வர்ணித்திருப்பது அருமை!

முதலில் அவர் எழுப்பிய கேள்வியைப் பார்ப்போம். முக்ரிஸ் அப்படி பேசியதற்கு யார் காரணம்? இந்த கேள்வியை கேட்ட அவரே இந்த கேள்விக்கு பதில்களையும் அளிக்கிறார்.

காரணம் 1:
பெரும்பாலான நமது சமுதாய தலைவர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கு அனுப்பாமல் இருப்பது.

காரணம் 2:
பெரும்பாலான தலைமையாசிரியர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கு அனுப்பாமல் இருப்பது.

காரணம் 3:
பெரும்பாலான ஆசிரியர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கு அனுப்பாமல் இருப்பது.

மேற்குறிப்பிட்ட முக்காரணங்களுமேதான் முக்ரிஸ் போன்ற அரசியல் வியாதியர்களுக்கு நமது சமுதாய உரிமைகளை உரசிப் பார்க்க வழிவகுக்கிறது என்று உணர்த்துகிறார்.

இப்படி கேள்வியைத் தொடுத்து பதில்களையும் சரமாக கொடுத்த திரு. சேம் சுப்பிரமணியம், இந்த பிரச்சனைக்கு தீர்வையும் முழு நிவாரணத்தையும் கூட அளிக்க மறக்கவில்லை. வருகின்ற 2009ஆம் ஆண்டிலுருந்து நமது தலைவர்கள், தலைமையாசிரியர்கள், ஆசிரியர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை தமிழ்ப்பள்ளிக்கே அனுப்ப வேண்டும் என்பதை ஒரு சவாலாகவே ஏற்கச் சொல்கிறார்.

அப்படி அனுப்புவதால் 600க்கும் மேற்பட்ட தமிழ்ப்பள்ளிகளை மலேசியாவில் உருவாக்கலாம் என்ற நம்பிக்கையையும் முன்வைத்து அரசாங்கத்திடமிருந்து பல சலுகைகளையும் பெற முடியும்மென நமக்கு உணர்த்துகிறார்.

இந்த வேளையில், உங்களுடன் ஒரு உதாரண மனிதரை பற்றி பகிர்ந்துகொள்வதில் கடமைப் பட்டுள்ளேன். அவர் வேறு யாருமல்ல என்னை வளர்த்து ஆளாக்கிய என் தந்தை திரு. முனியாண்டி அவர்கள்தான். இப்பொழுது பதவி ஓய்வில் இருக்கும் ஒரு முன்னாள் தமிழ்ப்பள்ளி ஆசிரியர். அவர் படித்தது சுங்கைப்பட்டாணி சரஸ்வதி தமிழ்ப்பள்ளி. அவரின் பிள்ளைகளாகிய எங்கள் ஐவரையும் (என்னையும் என் நான்கு அக்காள்களையும்) படிக்க வைத்தது அதே சுங்கைப்பட்டாணி சரஸ்வதி தமிழ்ப்பள்ளியிலேயேதான். இந்த அரியச் செயல் தமிழினத்திற்கு ஒரு முன் உதாரணம்.